Ο μεγαλύτερος, ίσως, μύθος που ακολουθεί τη Ψυχική Υγεία και το σύστημα Ψυχικής Υγείας με τις υπηρεσίες και τις δομές του, όπως διαμορφώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η επικινδυνότητα του ψυχικά ασθενή.

Η απρόβλεπτη συμπεριφορά ενός ανθρώπου με ψυχικές δυσκολίες που υποφέρει, αλλά και η αδυναμία του συστήματος να θεραπεύσει καθώς και μια λανθασμένη κοινωνική αντίληψη περί βίας, έχει οδηγήσει μέχρι σήμερα στον εγκλεισμό χιλιάδων ανθρώπων ακόμη και με το φόβο ότι θα γίνουν επιθετικοί για τον εαυτό τους ή για τους άλλους και στην καταπάτηση κάθε ελευθερίας τους.


Η ανάγκη των ανθρώπων για ασφάλεια έρχεται σε σύγκρουση με τη συμπεριφορά που μπορεί να εκδηλώσει ένας άνθρωπος που υποφέρει, γιατί την αντιλαμβάνεται ως απρόβλεπτη και άρα ως απειλητική. Στην πραγματικότητα, η στάση αυτή οφείλεται σε μια εσφαλμένη πεποίθηση: στο ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά χωρίζεται σε κανονική και μη κανονική δηλαδή σε φυσιολογική και μη φυσιολογική με ένα σαφή και καθορισμένο τρόπο. Έχουμε πειστεί ότι ο καθένας μας είναι ή οφείλει να είναι «φυσιολογικός», να έχει δηλαδή μια συγκεκριμένη κοινωνική συμπεριφορά σε κάθε περίσταση. Επιπρόσθετα, η πληθώρα πληροφοριών σχετικών με την Ψυχική Υγεία, την ορολογία της και τις ψυχικές διαταραχές έχουν οδηγήσει στο στερεότυπο ότι ο ψυχικά πάσχων, ειδικά αν έχει λάβει διάγνωση ψυχικής διαταραχής, είναι δυνητικά επικίνδυνος ανά πάσα στιγμή για τον εαυτό του ή τους άλλους.


Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το σύστημα Ψυχικής Υγείας με την ιατροκεντρική ή την μονοδιάστατη αντιμετώπιση του ψυχικού πόνου δεν έχει να επιδείξει σημαντικό θεραπευτικό έργο. Αντίθετα, η εμπειρία όλων από ανθρώπους που έχουν υποστεί ψυχιατρική περίθαλψη μας ενισχύει την πεποίθηση της σοβαρότατης κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ψυχικά πάσχων. Συνήθως, οι άνθρωποι σε αυτή τη κατάσταση εμφανίζουν σειρά από διάφορες παρενέργειες, βρίσκονται σε σχετική ή μεγάλη καταστολή, γενικότερα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε "ο εαυτός τους" και θεωρούμε ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της ψυχικής τους διαταραχής.

Εξίσου σημαντική ευθύνη για την αντιμετώπιση του ψυχικά πάσχοντα ως επικίνδυνου φέρουν οι αναφορές των ΜΜΕ σε διάφορες εγκληματικές ενέργειες. Εγκλήματα κατά της ζωής άλλων ανθρώπων που θεωρούνται ειδεχθή ή ιδιαιτέρως βίαια συνδέονται έμμεσα ή άμεσα με μια υποτιθέμενη παραφροσύνη του δράστη. Το γεγονός ότι η νομοθεσία επιτρέπει ευνοϊκότερη μεταχείριση στους ψυχικά πάσχοντες όταν τελούν ποινικά αδικήματα έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς δράστες προκειμένου να έχουν καλύτερες ποινές. Από την άλλη μεριά, η τάση των ανθρώπων να θεωρούν το κακό ή την εξαιρετικά βίαιη συμπεριφορά ως ξένη προς την ανθρώπινη φύση δημιουργεί μια επιπλέον εσφαλμένη πεποίθηση ότι δηλαδή τα ειδεχθή εγκλήματα διαπράττονται από αρρώστους ανθρώπους.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό, έχουν δημιουργήσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι ο άνθρωπος που υποφέρει ψυχικά είναι επικίνδυνος. Στην πραγματικότητα, έρευνες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά επιθετικότητας των ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές είναι ανάλογα του γενικού πληθυσμού. Όπως, όμως, δεχόμαστε ότι στο γενικό πληθυσμό οι άνθρωποι που βιώνουν βία είναι πιθανό να εκφράσουν τη βία, θα πρέπει να σκεφτούμε παράλληλα τη βία που έχει υποστεί ο ψυχικά πάσχων για να φτάσει να εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά.